امشب به طور اتفاقی بعد از مدتها چشمم به این شعر شاملو افتاد...

هنوز در فکر آن کلاغم...
هنوز در فکر آن کلاغم در دره های یوش:

با قیچی سیاهش
بر زردی برشته گندمزار
با خش خشی مضاعف
از آسمان کاغذی مات
                      قوسی برید کج،
و رو به کوه نزدیک
با غارغار خشک گلویش
                      چیزی گفت
که کوهها
          بی حوصله
                      در زل آفتاب
تا دیرگاهی آن را
             با حیرت
در کله های سنگی شان
                      تکرار می کردند.

گاهی سؤال می کنم از خود که
                      یک کلاغ
با آن حضور قاطع بی تخفیف
وقتی
           صلات ظهر
با رنگ سوگوار مصرٌش
بر زردی برشته گندمزاری بال می کشد
تا از فراز چند سپیدار بگذرد،
با آن خروش و خشم
                      چه دارد بگوید
با کوه های پیر
کاین عابدان خسته ی خواب آلود
در نیمروز تابستانی
تا دیرگاهی آن را باهم
تکرار کنند؟

یک روز آفتابی
مرغان دریایی که شادمانه در آسمان پرواز می کنند
کلاغهای نادانی که سعی می کنند عرض خیابان را با قدمهایشان طی کنند
درختان سرخ رنگ افرا
گلهای لاله چند رنگ
و پیاده رویی که با شکوفه های صورتی فرش شده است

حاشا که زندگی را امید لذتی بیش از این باشد...